Zonguldak’ın en nostaljik yerlerinden başında geliyordu
geçmişin Tren İstasyonu, bugünün Tren Garı.
Çınar ağaçlarının altında çay bahçesi, iniş rampasında
simitçiler bir de Tommiksciler vardı. Kışın buharlı lokomotiflerin bıraktığı
kızgın küllerde ısınır, TEKEL vagonlarından gelen rakı kokusuyla kafayı
bulurduk rüzgar estiğinde kömür toz olup uçsa da.
Neyse bu kadar nostalji yeter galiba sadede gelmek lazım.
Zonguldak’a hizmet ve emekleri olan Devlet ve Ulaştırma
Bakanı merhum Veysel Atasoy, Tren İstasyonu’nu kente yakışır hale getirdi.
Allah razı olsun.
Gar Binası sadece mimari yapısıyla değil; vatandaşın
ulaşımını kolay sağlayabilecek şekilde dizayn edildi.
Hatta o dönemlerde Karaelmas Mahallesi eteklerinde
oturanlar bile evlerinde tünelden gitmek yerine Gar Binası’nın oradan gitmeyi
tercih ediyorlardı.
Karaelmas, Kokaksu, Çaydamar ve Birlik Mahallesi
sakinleri özellikle yaz mevsiminde trene biner kendilerini sahillere atardı. O
yüzden karayoluna Tren Garı’na ulaşmak için merdivenler yapıldı.
Tabi o günler mazide kaldı.
Tren Garı’nın etrafı demir parmaklıklarla örüldü.
Merdivenler dahil.
Hadi bugün trenler çalışmıyor da sorun yok. Yarın trenler
sefere başladığında; yukarı mahallelerden gelen yolcular metrelerce yürüyüp
sonra tekrar geri dönüp Gar’a ulaşacak tabi yetişebilirse trene binip ulaşmak
istedikleri yere gidecek. O gün bu merdivenleri yapanlar, bugünküler gibi o
merdivenleri kapatmayı bilmiyorlardı sanki.
Keşke Tren Garı’nın etrafına ördüğünüz demir ağlar gibi,
demir yollarında ve sinyalizasyon sistemlerinde de alabilseydiniz de onca
insanın canını yakmasaydınız.
