Gazeteciler yazar ama her şeyi yazamaz…
Yazmanında bir sınırı vardır.
Özellikle kimsenin özeli beni ilgilendirmez.
Ama makam ve mevkisindeki icraatları ilgilendirir.
Gazetecilikte aslında burada başlar.
Bu noktada her zaman söylerim beni bağlayan işin hukuki boyutudur.
Gerisi ise yorumdur ve hürdür.
Tabi bu arada haberde kutsaldır.
Huyum kurusun haberde yazarım, köşede hatta programda yaparım.
Makam ve mevkiler kimsenin babasının malı değil…
Oraya insanlar bir şekilde geliyorlar.
Geldikten sonra ise oralar onların babasının malı olmuyor.
Para ile değil genellikle liyakatları ile bu iş oluyor.
Gerçi son yıllarda liyakat da pek kalmadı.
Kimi seçim ile kimi ise atama ile ama bir şekilde koltuklara oturuyor.
Sonra bir bakıyorsunuz ki bu koltuk benim demeye başlıyor.
Yani oturduğu koltuğa ve makama güç vereceğine…
Oturduğu koltuktan güç alarak hal hareket ve tavırlar değişiyor.
Hiç kimse unutmasın “Senden büyük Allah var Padişahım” hikayesini…
Evet, her şeyi her zaman yazmıyor olabiliriz ama bu korktuğumuzdan falan değil saygımızdandır.
Şimdi bu satıları kime yazdım diye hemen düşünüyorsunuz.
Bence düşünmeyim bende kimseye değil ortaya yazdım.
Kimin yarası var ise gocunup dursun…
Yoksa biz dünde, bugünde İnşaAllah yarında işimizi yapmayı sürdüreceğiz.
Yani her zaman her yerde adam gibi gazetecilik yapmayı sürdüreceğim.
Eğer bundan zerre kadar şüphem olursa o gün kalemimi anında kenara koyarım.
Allah inşallah o günleri bana göstermez.
Zaten O yüce Mevlamın izni olmadan ben tek satır bile yazamam…
Anlayacağınız kalemimin gücü ve özgürlüğünü Ondan alıyorum.
Yoksa benim için gerisi hep hikaye.
OKU VE DÜŞÜN
“İşte o şeytan sizi ancak kendi dostlarından korkutur, mümin iseniz onlardan korkmayın, benden korkun” (Al-i İmran Süresi 175 Ayet)