Zonguldak,
Ne çektiyse,
İki yüzlülükten,
Adam kayırmalardan,
Dedikodudan,
Şövenistlikten,
Ayak kaydırmadan,
Çekti.
Çekmeye de devam ediyor.
Böyle giderse edecekte.
Geçmişte,
Edep vardı,
Haya vardı,
Utanma vardı,
Arlanma vardı,
Onur vardı,
Gurur vardı,
Şeref vardı,
Haysiyet vardı.
Günümüzde hepsi çöp oldu.
Bir bakıyorsunuz,
Aynı masada,
Oturmuşlar,
Yemek yiyorlar,
Çay-kahve içiyorlar.
Akşam,
Lokale birlikte gidiyor,
Birlikte felekten gece çalıyorlar.
Birbirlerine sırtlarını dönünce,
Sallamaya başlıyorlar.
Kim mi bunlar diyorsunuz.
Açık ve net yazıyoruz.
Siyasetçisinden bürokratına,
İş insanından müteahhidine,
STK’sından gazetecisine,
Hepsi var.
Aynı masada yemek yiyenler,
Masadan kalkınca,
Birbirleri aleyhinde,
Belden aşağı vuruyor.
Hani,
Bunlara üç şıklı şu soruyu sorun,
- Şeref mi?
- Onur mu?
- Para mı?
Tereddütsüz vereceği cevap,
‘İlk ikisi bende yok, olmayacakta’ der,
Parayı tercih eder.
Birde şu,
Sen yapamazsın,
Ben yaparım,
Ayağına yatanlar yok mu?
Bitiyoruz bunlara.
Sanki,
Zonguldak’ta yaşamıyorlar,
Ya da yaşamıyoruz.
Yahu,
Birbirimize racon kesmeyi bırakın,
Memleketin hali ortada.
Ne yolu yol,
Ne misafir ağırlayacak yer var.
Ne istihdam alanları var.
Şey yarıştığınıza,
Birlik olun hizmet üretin.
Bilmiyorsanız,
Gidin,
Bartın’a,
Karabük’e,
Düzce’ye,
Yapanlardan öğrenin…
