YAZIK OLDU BİZE!.. ÖZLEDİK...
Duyuyoruz, görüyoruz amma velakin işimize gelmiyor.
Örf, adet, gelenek ve göreneklerimiz gün geçtikçe asimile oluyor. Her şeyin gayet farkındayız, her şeyi çok açık ve net görüyoruz. Günü kurtarma sevdası mı desek, benim işim görülsün başkası başının çaresine baksıncılık mı desek, diyecek çok şey var ama..
Çevremizde gelişen olumsuzluklara duyarsız kalacak kadar umursamamaya başladık hayatı. Ne çocuklarımızın geleceği, ne komşumuzun derdi artık eskisi kadar ilgilendirmiyor bizleri. Acaba neden böyle olduk, acaba neden böyle vurdum duymaz hale geldik.
Neden mi ?
Çünkü aslımızı unuttuk, örfümüzü, adetimizi, gelenek ve göreneklerimizi unuttuk. Kimi geçim derdi diye adlandırdı mazeretini, kimi o yapıyor ben neden yapmayayım dedi. Yardımlaşma, dayanışma, karşılıklı saygı ve sevgi yerini koca bir samimiyetsizliğe bırakmaya başladı. Arkadaşlıklar sahte, dostluklar çıkar amaçlı, yardımlaşmalar reklam kampanyası havasında olmaya başladı.
Kendi öz evladımızın gelecek kaygısı, heyecanı bile yerini dalkavukların keyfine, menfaatine bırakılır oldu.
Ne mi oldu bize ?
Çok açık, biz özümüzü unuttuk, insanlığımızı unuttuk, Türklüğümüzü unuttuk, en önemlisi biz Müslümanlığımızı unuttuk. Bir istinat duvarına çocuklarımızın geleceğini satacak kadar, her şeyimizi unuttuk.
ÖZLEDİK…
Covid-19 hayatımıza girdiği günden bu yana bizlerden maddi manevi çok şeyler götürdü ama hatırlattığında çok şey oldu.
Malesef bir liman kenti olmamıza rağmen , yıllardır sanayi alanında gelişemedik ve ya hiçbir çaba sarfetmedik. Çevremizdeki illere bakıldığında il olduktan çok kısa süre sonra hem nüfusu, hem de sanayii alanında önemli derecede gelişim gösterdiler. Cumhuriyet tarihinin ilk ili olma şerefine sahip olan Zonguldak ise hala ilk günkü gibi aynı yerinde.
Sanayinin olmayışı, genç nüfusa istihdam sağlanamaması sebebi ile köylerimizde neredeyse hiç genç nüfus kalmadı. İş aramak için farklı şehirlere yerleşmek zorunda kalan genç nüfus, beraberinde sadece gençliklerini değil birçok değerimizi de götürdü. Köylerde kalan genelde emekli kesim olduğundan tarım ve hayvancılık neredeyse tamamen bitmiş durumda. Önceleri köylerimize girdiğimizde mis gibi kokan köy ekmeği yerini klarkson sesleriyle köyleri inleten ekmek arabalarına, kokusuyla ve emekle işlenen sebze bahçeleri ise sebze, meyve satan kamyonların anons seslerine bırakmış durumda.
Pandemi sürecinde zorunlu olarak kapatılan iş yerlerinde calışan gençlerimiz, bu süreyi köylerinde hasret kaldıkları, özlem duydukları, doğup büyüdükleri köylerinde geçirmeyi tercih ettiler. Pandemi süresi uzadıkça zaman geçirmekte sıkıcı olmaya başlayınca, kimi küçükbaş hayvan aldı, kimi bağ bahçe yapmaya başladı. Köylerimiz yeniden canlanmaya , özlediği hayatı yaşamaya başladı.
Ama bir gerçek ortada ap açık duruyordu, pandemi bitecek herkes tekrar ait olduğu yere geri dönecek, köylerimiz tekrar kaldığı yerden devam edecekti. Değerli büyüklerimiz fabrikalar yapmak yerine kaldırım ve parklar yapmaya devam ettiği sürece biz coronaya bile hasret kalacağız.
